(Sensing Meta Adaptive Relations Travelzone) een artikel uit de serie Unplug: Technology Meets Society
Gezellig virtueel een kopje koffie drinken en bijkletsen met buren, vrienden of collega’s. Mmh, zelfs virtueel wordt er wat afgeklaagd. Het is ook nooit goed. Eerst willen we allemaal wat meer quality time, niet meer zo hard werken, meer vrije tijd om dingen te doen die we graag willen doen. Dan mag je voor noppes vanwege een dronken virus 2-3 weken de hoofdrol in je eigen virtual reality movie spelen. Is ook die hoofdrol niet goed genoeg want ons bewegingsvrijheid is ineens beperkt. Hoezo beperkt? Je hebt nu volop tijd om met je partner bij het koffiezetapparaat je flirt technieken te verbeteren. Bovendien mag je voorproeven in de cyberwereld van de jongeren dus beter dan Matrix, the Gamer, RoboCop, Ender’s Game wordt het niet.
Okay. Geen Bandersnatch of Black Panther. Wat dan wel? Je drukke analoge leven met z’n verouderde processen blijven voortzetten in het digitale tijdperk van de jongeren? In een wereld vol disruptieve technologieën vasthouden aan je analoge gedrag en mindset? Blijven verzamelen om het verzamelen van het materiële en status? Vastklampen aan het oude vertrouwde maar ook een graantje meepikken van die digitale wereld? Wel chatbots, Tesla, voice control om de voordeur te openen of de huishoudelijke apparaten te bedienen. Tja, ik weet niet of een hybride vorm gaat werken. Ervaring leert dat dat geen kassucces wordt. Want stel nu dat je voice control vanwege een virus je stem niet herkent en je je woning niet meer in komt!?
Maar wacht even, is dan die innige, warme structuur van continue werken, lange uren maken, rennen van het een naar het andere ook geen beperking van je bewegingsvrijheid? Ben je nu ook geen slaaf van een structuur die je zelf hebt gecreëerd vanuit materialisme, een te consumptieve economie?
En doen we ook niet hetzelfde bij onze kinderen? Hun bewegingsvrijheid inperken door ze in een krappe schoolruimte met 30 man te plaatsen en 5 dagen lang stil en geconcentreerd te blijven zitten. Dan is het toch niet gek dat wanneer ze thuis zijn ze door het dolle zijn en je oren van je lijf tetteren. Of dat ze het liefst stil in een hoekje zitten en niet willen communiceren? Nee, het liefst plakken we allerlei speciale labels (zoals adhd, dyslexie) op ze dan ze te nurturen en te nourishen. Nou, wees dan ook niet verrast met de opbrengst van wat jij aan structuren hebt gecreëerd.
Lees ook: Unplug Traditional Learning
Dus wat wordt het? Terug dan naar vóór de COVID-19 periode? Terug naar een Nederland verstoken van de essentiële basissystemen zorg en onderwijs waar al jaren een noodkreet galmt? Terug naar een zorg die niet meer te betalen is? Waar verpleegkundigen en buitenlands gediplomeerde artsen tegen allerlei complexe BIG registraties en regels aan lopen en ondergewaardeerd zijn? Of naar een primair onderwijs waar er al jaren een lerarentekort heerst en waar eindtermen dateren uit het tijdperk van de Flintstones? Een Nederland waar het percentage depressieve stoornissen onder jongeren tussen 12 en 16 jaar enorm stijgt en dit nog steeds aan de jongeren zelf ligt. Naar een samenleving die denkt normaal te kunnen opereren in een digitale wereld? Alsof je uit je Tesla stapt en thuiskomt bij de Flintstones!
Lees ook: Opleiden in de zorgsector
En net als in voorgaande eeuwen hebben we ook nu een crisis nodig om ons ego te verkleinen. Om ons te doen realiseren hoe we als sociale wezens kwetsbaar zijn. Nu wordt zichtbaar wat er echt toe doet, waar het allemaal omdraait. Het voor elkaar zijn en voor elkaar zorgen. Van alleen naar wij, van buiten naar binnen. Net zoals daarvoor bij de social tribes.
Ja, de wake-up call van COVID-19 brengt ons terug naar de basis van ons bestaan. Dat onze kinderen van belang zijn voor ons voortbestaan. Zuinig zijn met onze natuurlijke bronnen, maar ook onze eigen levensbron. Want hoe je het draait of keert goede gezondheid is nergens te koop. En dan mag je wel de meest geavanceerde technologieën hebben, maar zonder onze aarde en zonder schone lucht zijn we nergens. Waar er eerst geen geld voor was, is nu ineens wel mogelijk. Dus ja, misschien is dit even nodig om ons te doen realiseren hoe het is in een virtuele kas te leven. Dat zonder de randvoorwaarden gezondheid en onderwijs, een economie, en daarmee de samenleving, ook langzaam sterft.
Bekijk ook: Infographic Becoming a Great Agile HR
Technologie schept de randvoorwaarden maar is nog steeds niet in de plaats van mensen. Wij mensen zijn nog steeds sociale wezens en als mens bezitten we allen 1 en dezelfde talent en dat is liefde. Liefde voor onszelf en voor onze naasten. Liefde kan door geen enkele technologie worden vervangen. De liefde die tot uiting komt in onze communicatie en ons gedrag. En in onze relaties. Vanuit het hart leren, vanuit het hart de organisatie processen inrichten, vanuit het hart op zoek gaan naar die unieke talenten die we allemaal bezitten.
Binnenkort: het volgende artikel uit de serie Unplug: Technology Meets Society.
